Związki perfluoroalkilowe i polifluoroalkilowe – zagrożenia, monitoring i analityka

We wrześniu 2020 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności ustanowił nowy próg bezpieczeństwa dla głównych substancji perfluoroalkilowych gromadzących się w organizmie: kwasu perfluorooktanowego, sulfonianu perfluorooktanu, kwasu perfluoronononowego oraz kwasu perfluoroheksanosulfonowego [29]. Próg TWI (dopuszczalnego tygodniowego spożycia) został ustalony na poziomie 4,4 ng/kg masy ciała/ tydzień. Nie ma co prawda jeszcze szczegółowych regulacji ustanawiających maksymalne dopuszczalne poziomy stężeń substancji perfluoroalkilowych w poszczególnych produktach spożywczych czy też opakowaniach i wyrobach przeznaczonych do kontaktu z żywnością, natomiast w ubiegłym roku zostały opublikowane wytyczne UE w sprawie jakości wody pitnej przeznaczonej do spożycia przez ludzi [30]. Zgodnie z zapisami dyrektywy, całkowita zawartość wszystkich substancji per- i polifluoroalkilowych (jako PFAS ogółem¹) nie może przekroczyć 0,50 µg/l lub też suma PFAS² nie może przekroczyć 0,10 µg/l.

Metodyki analityczne

Z uwagi na fakt, że substancje perfluoroalkilowe podlegają ograniczeniom legislacyjnym, producenci dokonują syntezy nowych związków, które będą zastępować te, które zostały zabronione. To powoduje, że grupa związków należących do PFAS wciąż się powiększa i rozrasta, co niesie ze sobą konieczność opracowywania nowych metodyk analitycznych bądź też modyfikacji procedur dotychczas stosowanych.

Metodyki analityczne umożliwiające oznaczenie związków z grupy PFAS oparte są na wykorzystaniu techniki chromatografii cieczowej sprzężonej z detekcją mas. W zakresie monitorowania substancji perfluoroalkilowych w środowisku istnieje szereg metod, oficjalnie opublikowanych, różniących się zakresem oznaczanych związków, jak i matrycami – główne pod...