Dezintegracja ultradźwiękowa jako skuteczna metoda intensyfikacji procesu stabilizacji beztlenowej osadów ściekowych

Proces dezintegracji ultradźwiękowej opiera się na zjawisku kawitacji. Polega ono na tworzeniu się i zanikaniu pęcherzyków wypełnionych cieczą lub gazem (w obszarach obniżonego ciśnienia) w wyniku przejścia fali ultradźwiękowej przez badane medium. W efekcie opisanego zjawiska dochodzi do rozerwania ściany komórkowej mikroorganizmów będących częścią osadów, a następnie uwalniania do cieczy nadosadowej organicznych składników będących częścią wewnątrzkomórkowej materii. Uwolnione substancje stają się potencjalnie dostępnym substratem dla bakterii biorących udział w procesie beztlenowej stabilizacji. Wszystko to skutkuje przyspieszeniem fazy hydrolitycznej, która limituje szybkość stabilizacji beztlenowej, jak również poprawą uzyskiwanych w procesie efektów, głównie redukcją objętości osadów oraz wzrostem produkcji biogazu (nawet do 30%) [1, 2, 7]. Można zatem stwierdzić, że opisany powyżej mechanizm stanowi istotę dezintegracji ultradźwiękowej osadów ściekowych. Na rys. 2 wskazano punkt w ciągu technologicznym klasycznej oczyszczalni ścieków, w którym umieszcza się instalację do dezintegracji ultradźwiękowej osadów nadmiernych zagęszczonych.

Rys. 2. Miejsce procesu dezintegracji ultradźwiękowej osadów nadmiernych zagęszczonych w ciągu technologicznym oczyszczalni ścieków. Opracowane w oparciu o Le i in. (2015) oraz Zielewicz (2016)

Najważniejsze parametry prowadzenia dezintegracji ultradźwiękowej<...