Nanorurki węglowe – innowacyjne sorbenty w technikach przygotowywania próbek do oznaczania pozostałości farmaceutyków w wodzie

Z kolei wykazano, że dla związków z grupy β-agonistów zastosowanie MWCNT o większej średnicy pozwala na osiągnięcie maksymalnej wydajności procesu ekstrakcji [19]. W publikacji Herrery-Herrery i in. [20] opisano zastosowanie 150 mg utlenionych MWCNT o średnicy zewnętrznej od 110 do 170 nm do izolacji i wzbogacania jedenastu antybiotyków chinolonowych z różnego rodzaju próbek wody. Zastosowanie tego rodzaju sorbentu pozwoliło na uzyskanie efektywności ekstrakcji w zakresie od 62 do 116%, jednakże należy mieć na uwadze, że w tym przypadku MWCNT o innej średnicy zewnętrznej nie zostały przetestowane. Proponowana procedura jest prosta, selektywna, powtarzalna i skuteczna, o czym świadczą uzyskane wyniki badań. Kolejnym istotnym parametrem wpływającym na efektywność ekstrakcji jest ilość sorbentu. Dane literaturowe wskazują, że masa nanomateriału wystarczająca do efektywnej izolacji analitów jest różna, w zakresie od 4 do 150 mg. W publikacji Jakubus i in. przedstawiono efektywną metodę dyspersyjnej ekstrakcji do fazy stałej przy zastosowaniu jedynie 4 mg nanorurek węglowych [21]. Procedurę wykorzystano do izolacji i zatężania farmaceutyków i metabolitów z próbek wód środowiskowych z zachowaniem wysokich odzysków bezwzględnych dla większości badanych związków chemicznych. Do elucji zatrzymanych na powierzchni MWCNT analitów użyto jedynie 10 ml eluentu, co wpisuje się w zasady zielonej chemii analitycznej. Co ważniejsze, użycie małej ilości sorbentu i małej objętości eluentu sprawia, iż opracowana metodologia jest obiecująca z ekonomicznego punktu widzenia.

Interesującą modyfikacją ekstrakcji do fazy stałej jest metoda polegająca na zastosowaniu mikrocząstek lub nanocząstek o właściwościach magnetycznych (mSPE, ang. magnetic solid-phase extraction). Metoda ta jest bardzo podobna do dSPE, przy czym po zakończeniu etapu ekstrakcji sorbent zawierający zatrzymane anality oddziela się o...